رای سنگ قبری که گلوله خورد و با اسید ضدعفونی شد. برای تولدش.

قطعا مرگ تنها چیزی ست که چاره ندارد. حداقل تا اطلاع ثانوی. و اینکه "زمان دوای از دست دادن است" هم شوخی چرندی است. تقلا برای فراموشی که دیگر از سر بیچارگی است و گه گداری هم بی عاری. خوشایند ترین حالت ممکن برای مردن، در راه اعتقاد است که آن هم کار چریک های عاشق بود و نسلشان خیلی زودتر از یوزپلنگ وطنی منقرض شد. با این حال تا این لحظه هیچ ایدئولوژی قشنگی ندیده ام که مردنِ عزیز در راهش به جای اشک و آه، خنده بیاورد به لب. و چه مومنان که بعد از شهادتِ عزیز، چشمشان کم سو شد و خدا می داند برای تنهایی و غریبیِ خودشان زار می زدند. چه برسد به حالا، به قول اندیشه فولادوند در این "بحبوحه ی شِرک" که مردن به هر بهانه ای به آبِ بینی بز هم نمی ارزد، به خصوص که خودمان را بگذاریم جای مادر که همچنان رفیق بی کلک است.
تراژدی وقتی کامل می شود که توی اعلامیه، بالای اسمت بنویسند جوان ناکام، هرچند توی این دوره و زمانه کلمه ی "ناکام" برای تینیجِ شانزده ساله هم طنز لوس و نابه جاییست. آدم، صحرای کربلایی که حالا سینه اش شده را یک آن فراموش می کند و پوزخند می زند.
مقصودشان جوانمرگی ست. اما بگذارید بگویم همه چیزِ این جوانمرگی خیلی غم انگیز تر می شود وقتی عزیزت، ندا آقا سلطان باشد که می گویند یک سره زندگی بود و خیال مرگ حتی لابه لای آن همه فریادِ نام میرحسین و صدای گلوله هم ابدا به سرش نمی زد. وقتی یادت بیفتد که دخترت چقدر لبخند زیبایی داشت و احتمالا برای آخر هفته ی مشترک تان چه نقشه ای ریخته بود.* و باز همه چیز خیلی احمقانه تر می شود وقتی بعد از چهار سال و نیم به ریخت معقولِ خیابانها نگاه کنی و ببینی در این سالها و بعد از او چه سقوطی کردیم. چقدر عادتمان شده. و هیچ کجای این مملکت که دوست داریم بگوییم ندا جان داد برای آن،در امان نمانده از دروغ و دشمن و خشکسالی، از دود و دله دزدی. تقدیر محتوم و رقم خورده ی رفیق هایش اگر همان جوان مرگی نباشد، جوان پیری شده. امید هم که بذر هویت ماست، با پوزش و تا اطلاع ثانوی، برای من یکی که کشک.

نقشه ای که مطمئنا رفتن به نماز جمعه نبود.*